Surfen, Andes en Diefstal !

Op dinsdag 20 mei hadden we een rustdag in Quito, maar al snel besloten we om te proberen rond het middaguur weg te rijden in verband met de lange afstand van de dag erna. We moesten daarnaast ook nog door het Andes-gebergte om bij de kust aan te komen. Ik zocht in de stad nog even naar een externe harde schijf, maar de prijzen van die dingen zijn hier niet normaal. Mark ging in de ochtend met Bo de stad in om de verzekering van de auto in Ecuador te regelen en wij hebben in het hostel de social media etc. bijgewerkt en zijn er niet uitgekomen. Rond 2 uur reden we van het hostel weg met 2 wagens waarna het al snel begon te gieten en we de ruitenwissers op maximaal zwaaien moesten zetten. De wegen waren gelukkig wel goed en na het passeren van ongeveer 25 politiewagens die met volle zwaailichten langs ons reden (gelukkig niet voor ons) reden we de bergen in. Klimmen, klimmen en klimmen met de motor die vol bromt, maar het ging gelukkig goed en na anderhalf uur zaten we op 4000 meter hoogte. Het werd al donker en dus besloten we in de buurt van een speciaal natuurverschijnsel boven op de berg een hostel te zoeken. We sliepen vlak naast een grote oude vulkaan die 200 jaar geleden is uitgebarsten en waar nu een groot meer in ligt. Het verhaal gaat zelfs dat wij mensen niet weten hoe diep dit meer is.. We parkeerden onze wagens bij een hostel waar we gelijk een grote woonkamer binnenliepen en we werden begeleid naar onze kamer waar we lekker konden stoken. We zaten immers op 4000 meter hoogte en de temperatuur was gezakt naar rond het vriespunt.

Woensdag 21 mei

Omdat we van de lange rit die voor vandaag gepland was al een groot stuk hadden gereden en we de berg al hadden beklommen waren we de rest van de groep al een stuk voor. We waren onderweg naar Montanita, een typisch surfersdorp in Ecuador. Eerst moesten we de berg weer af en dat ging hard: we daalden in anderhalf uur van 4000 meter naar 0 meter en de temperatuur ging uiteraard ook weer goed omhoog. Na een klein stuk te hebben gereden kwamen we bij een onverharde weg: tot noch toe zijn de meeste wegen erg goed geweest (iets wat wij niet hadden verwacht) en we gingen er daarom ook stiekem een klein beetje vanuit dat het wegwerkzaamheden waren, maar al snel bleek dat onze dag toch iets langer zou duren dan gepland. Hobbelen en schudden en na een paar uur was daar dan eindelijk weer wat asfalt. Rond 5 uur kwamen we aan op de camping waar we werden begroet door backpackers en andere lui. We liepen het dorp in, zijn nog even gaan zwemmen en gingen daarna wat eten met de groep: Jessica was jarig. Het was een gezellige avond!

Donderdag 22 mei

Vandaag een rustdag aan het strand. MTS Euro Products opende vandaag haar nieuwe distributiecentrum in Maassluis; nogmaals gefeliciteerd! Voor de verjaardag van Bo en Mark stelde ik voor om te gaan paragliden: we zagen het al helemaal voor ons. Gliden boven het strand van Montanita en mooie beelden maken. Om 12 uur werden we opgehaald en reden we naar de top van een kleine heuvel ongeveer 10 kilometer buiten de stad. Als je veel van iets verwacht, valt het vaak tegen. Het vliegen was wel aardig, maar 20 minuten lang vlogen we boven dezelfde berg. Jammer! Toen we terug waren zijn we naar het strand gegaan: Mark is gaan surfen. Aan het einde van de middag ging ik de zee in met een bodyboard. De zee had hier een enorme kracht, maar met een paar golven kwam ik toch aardig mee. Toen ik me voorbereidde op een nieuwe enorme golf die er aan kwam hield ik me bodyboard recht voor me. Ik was net te laat met het naar beneden halen toen de golf kwam. Met volle kracht boorde die in het board waarna ik naar beneden werd gezogen. Ben misschien wel 3x over de kop gegaan, bizar! In de avond stond de stad vol met straatartiesten die de meest indrukwekkende stunten uitvoerde: met een houten stoel op je neus jongleren met 2 ballen en 3 brandende stokken, doe dat maar is na!

Vrijdag 23 mei

Jammer genoeg moesten we weer vertrekken uit Montanita. Vandaag gingen we de grens over met Peru en dat ging erg snel. De instanties werkte aardig mee en binnen 2 uur waren we in Peru, alweer het 11de land van de Oranje Trophy. Tot noch toe hebben we gereisd door de Verenigde Staten, Mexico, Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panama, Colombia en Ecuador! Vanaf nu gaan we in turbo-stand door naar Salvador: vandaag rijden we 540 kilometer, morgen 599 en de volgende rustdag is in Brasilia, Brazilië waar we worden verwelkomt door het Nederlandse Consulaat. We sliepen in een gezellige hostel waar ook nog een paar andere Nederlanders zaten, dronken een paar biertjes en gingen lekker vroeg naar ons nest!

Zaterdag 24 mei

Wat een heerlijke wegen in Peru. Midden door de woestijn met hoge heuvels volle tweebaanswegen waar 599 kilometer echt een schijntje voor is. We kwamen dan ook vroeg aan op de bestemming: een veel te rustige kustplaats voor de zaterdagavond. De auto’s werden op het strand voor de boulevard gezet wat toch wat aardig gekke gezichten trok van locals en backpackers. We krijgen nu zelfs verzoeken van mensen of ze mee mogen rijden tot het einde van de trip. Er heerst op het moment een echte gezellige sfeer binnen de groep, iedereen is aan het genieten en we kunnen het allemaal leuk met elkaar vinden. De Oranje Trophy is natuurlijk al 2 maanden aan de gang en vol in groepsverband. Hoewel het tussen de jongste en de oudste van de groep ongeveer 56 jaar scheelt, merk je daar weinig van, Top!

Zondag 25 mei

Het zou vandaag niet echt een lange dag zijn. Nadat we lekker wakker werden aan het strand, eerst en duik genomen in de zee om daarna tussen 8 uur en half 9 met 3 andere wagens te vertrekken. In het Roadbook, een boek wat we van de organisatie hebben gekregen en waar iedere dag in staat beschreven met tips, afstanden, zonsopkomst en –ondergang, stond dat we vandaag ongeveer 300 kilometer moesten rijden. Golvend tussen de grote heuvels langs de kust, veel zand en opvallend veel afval langs de weg. Dat merkten we ook veel in Midden-Amerika: grote vuilnisbelten en alles lekker verbranden. Wanneer dit er echter niet ligt is het echt prachtig. We rijden op het moment over de Panamerikaans Highway die loopt van Noord- naar Zuid-Amerika en dat is goed rijden. We sliepen in een hostel in een klein dorp waar we nog even op de markt zijn geweest. Daar kom je dan als Europese gasten, tussen de 1.80 en 1.95 tussen al die kleine lokalen: je ziet ze kijken en denken. Kip gegeten, vers van het spies bij een druk lokaal restaurantje. Het verhaal gaat hier dat we over een paar dagen in Cusco cavia en lama’s kunnen eten; gaan we natuurlijk even proberen.

Maandag 26 mei

Rond half 8 reden we weg en ons eerste doel was om door Lima, een stad met ruim 7 miljoen inwoners door te komen. Natuurlijk reden we precies de spits in en stonden we op sommige momenten gewoon een kwartier stil, maar toen we er eenmaal uit waren ging het soepel. De grote bergen maken na Lima snel plaats voor duinen. Rond half 2 kwamen we aan op bestemming en einde van de middag gingen we met een groep de duinen in, met een buggy! Crossen door het zand, van de heuvels af en weer terug erop. Je wordt goed door elkaar geschud, maar wel echt superdik om mee te maken. De woestijn ziet er geweldig uit, vooral toen rond half 6 de zon onderging (zie bijgevoegde foto’s, het zijn net bureaubladachtergronden). Ook mochten we nog sandboarden: met een snowboard van de heuvels af. Paar keer goed gevallen, maar het was wel echt nice, golvend door het zand. Morgen rijden we ruim 600 kilometer en stijgen we van zeeniveau naar 4200 meter het Andes-gebergte in: kom maar op!

Dinsdag 27 mei 14

Op de planning staat 600 kilometer, dus lekker vroeg weg. Toen we het hotel uitliepen stond het dashboardlampje van de auto aan: niks verdachts, misschien hadden we die per ongeluk aan laten staan die nacht. Toen we echter dichterbij de auto kwamen zagen we dat de portier van de bestuurder geforceerd open was gemaakt en dat veel spullen in de auto overhoop lagen. Dat was even schrikken, maar we hebben nog geluk gehad. Onze spullen (laptop, camera’s) waren bij ons in het hotel. De dieven hebben alleen een cameratas buit gemaakt en nog een tas met spullen van sponsors, maar daar hebben we gelukkig nog genoeg vervangend materiaal voor. Gek was wel dat er in het tussenconsole een zak met aardig wat muntgeld lag en dat Mark z’n Oakley zonnebril er ook nog lag. Ze zullen het dus voorzien hebben op die cameratas. Sukkels! We lieten onze dag er niet door verpesten (hoewel we in de komende dagen wel even langs een garage moeten om het slot te laten repareren) en reden vol goede moed de Andes in. Rond 7 uur was het mistig en zagen we weinig, maar toen rond 9 uur de mist wegtrok zagen we alleen maar bergen en el paca’s: een soort lama’s, maar dan met een andere naam. We reden en reden en zaten uiteindelijk op 4500 meter hoogte, wat je toch aardig merkt. Het voelt een soort alsof je net van een boot afstapt waar je een langere tijd op heb gezeten. Toch was het lekker rijden, het was rustig en de bochten waren heerlijk. Rond het middaguur aten we in een dorp op 4000 meter hoogte rijst met vlees: wat het precies was weten we niet, maar het was lekker en de mensen waren aardig. Na de lunch kwamen we in een dorp terecht waar een groot verjaardagsfeest aan de gang was van 3 meiden: op een grote kar door de stad heen snoep naar alle andere kinderen gooien en allemaal mensen die om de kar heen aan het dansen waren. Geinig om te zien. Rond 7 uur kwamen we aan bij het hostel, straks even wat eten en dan kijken we wel!