Machu Pichu, gastgezin en zoutvlaktes!

Tijdens de ochtendspits stonden we nog even in file bij Lima, maar voor de rest was het vandaag een goede dag. We rijden hier door de woestijn langs de kust van Peru en genieten van het diverse landschap. Vandaag moesten we om 16:30 onze auto’s parkeren bij een dorp aan de voet van Machu Pichu om de trein te halen naar boven. 40 kilometer voor het treinstation werd de weg plotseling volledig onverhard en werd het voor veel auto’s een hel. Er staken grote stukken steen uit de weg en soms lagen er grote modderpoelen. Uiteindelijk hebben sommige wagens het niet gehaald: deze zullen morgen arriveren met de eerste trein.

Donderdag 29 mei

Vroeg eruit: de bussen richting dé Machu Pichu gaan rijden rond 6 uur in de ochtend en we wilden er op tijd bij zijn om de zon te zien opkomen. Toen we bij de bushalte aankwamen stond er een erg lange rij, maar daar is gezien het aantal bussen dat reed goed rekening mee gehouden. De bus slingerde omhoog en na 30 minuten zagen we de eerste ruïnes al verschijnen. Ticket laten scannen en snel naar boven om wat foto’s te maken tijdens de zonsopgang. Machu Pichu ligt midden in de bergen en was vroeger (rond 1500) en stad van de Inca’s. Hoe men dit toentertijd hier heeft weten te bouwen is voor mij een raadsel, echt bizar! De zon kwam rond half 7 op en er werden veel foto’s gemaakt. Door Machu Pichu lopen ook gewoon een beetje lama’s te grazen. Na een paar uur te zijn rondgeleid besloot ik om met een paar anderen naar de Sun Gate te lopen. De Sun Gate is een route de berg op waarmee ook de Inca’s vroeger naar Machu Pichu liepen. Het was lekker hijgen op 3000 meter hoogte, maar we kwamen goed aan en genoten lang van het uitzicht over de bergen en Machu Pichu. Eenmaal beneden gearriveerd hergroepeerden we met de groep en hadden een rustdag in het dorp waar we de nacht ervoor hadden geslapen. Om 7 uur zouden we met de trein weer terug naar beneden gaan. De trein schudde goed heen en weer en maakte een groot deel van de groep ziek. Ook wij waren op een zeker moment niet meer zo zeker van onze maag en doken in het hostel snel ons bed in.

Vrijdag 30 mei

We voelden ons na de treinrit van gisteren beiden nog niet erg fit en reden met een ander team waarvan een ander ook in onze auto zou rijden. Veel geslapen vandaag en aan het einde van de dag kwamen we aan bij het Titicacameer, waar we onderdak zouden krijgen van lokale mensen. Het was even zoeken, maar aan de top van een klein schiereiland stond een groep mensen op ons te wachten en werden we verdeeld in kleinere groepjes. De locals serveerden soep en rijst en met ons gebrekkig Spaans was het op sommige momenten erg grappig. Hoe simpel de mensen hier leven: iedereen is zelfvoorzienend, of hier überhaupt ooit een bus voorbij komt?

Zaterdag 31 mei

De gastvrije mensen waar we sliepen vertelden ons dat het lang kon duren voordat je La Paz binnen was. Daarnaast zat ons avontuur in Peru er na vandaag weer op: langs het Titicacameer rijden we Bolivia in. We bedankten na het ontbijt ons gastgezin en reden richting de grens. Deze verliep behoorlijk soepel omdat het erg rustig was en snel waren we in Bolivia. Peru is naar mijn mening tot nu toe één van de meest uitgestrekte en diverse landen van Zuid-Amerika: zeker een aanrader! Na de grens gingen we met een particuliere pond waar er zo’n 100 van aanwezig waren een kleine rivier over: 2 wagens gingen op een stuk hout met een Yamaha-buitenboord motortje erop. Na de pond was het zaak om snel diesel te vinden voor de auto waar we mee reden. De eerste 2 tankstations waren echter ‘out of diesel’ en bij de derde weigerde de pomphouder ons diesel te geven omdat we buitenlanders waren. Er gelden in Bolivia blijkbaar speciale regels. Benzine kost hier omgerekend €0,37 per liter en de Bolivianen zijn erg angstig voor export naar andere landen. Daarom betaal je als buitenlander vaak het dubbele als je eenmaal iemand hebt gevonden die bereid is om je benzine of diesel te geven. De vierde pomphouder wilde ons wel 10 liter diesel geven en liet dit aan ons over. Daarom vulde we de wagen snel met 56 liter en waren we weg. Nu was het de kunst om La Paz, de grootste stad van Bolivia in te komen tijdens spitsuur. Al snel stonden we stil en de laatste 3 kilometer duurde anderhalf uur. Wel veilig en zonder deuken de garage van het hostel in gekomen!

Zondag 1 juni

Snel die k*tstad uit. Wegens het vertrek van een reisgenoot hadden we het wat later gemaakt in een lokaal bruin café en vertrokken we met een kleine hoofdpijn uit La Paz. Het viel wel erg mee: La Paz heeft blijkbaar toch enige structuur en er was een hoofdweg die ons zo de stad uit leidde. Taxi’s hebben hier niet snel de nijging om in hun zijspiegels te kijken, maar na een harde tik op de zijkant van hun taxibusje gaan ze vaak als een school vissen uit de weg. Goede wegen vandaag, een dor en vlak landschap, morgen op pad naar de zoutvlaktes!

Maandag 2 juni

Gids Dirk gaf ons drie opties: de noordelijke route met ongeveer 600 kilometer in 3 dagen, de middelste route langs de zoutvlakte en de zuidelijke route waarbij er over de zoutvlakte zou worden gereden en er worden geslapen. We kozen voor de zuidelijke route en reden samen met een paar andere teams vroeg weg omdat het een ruige dag zou worden. Al snel hield het asfalt op en reden we tussen de lama’s door over onverharde wegen. Hard wordt er gewerkt om de wegen te asfalteren, maar zoals het er nu naar uit ziet kan dat hier nog wel even duren. De auto schudde goed heen en weer, maar banjerde als een malle door al het zand. Na het passeren van een grote vulkaan aan de rand van de zoutvlakte reden we met de groep de zoutvlakte op en ging het gaspedaal nog wat verder in. Er was geen sterveling te vinden op de zoutvlakte, behalve de Oranje Trophy! Wanneer we voorop reden stuurden we naar links en maakte we een grote ronde om de groep heen om vervolgens weer achteraan te sluiten. De zoutvlakte rijdt super: er was weinig wind en de ondergrond is perfect. Na 60 kilometer rijden kwamen we aan bij een eiland midden op de zoutvlakte met alleen maar enorme cactussen. Hier werden we opgevangen door de vrouw van de gids en aten we, midden op de zoutvlaktes van Bolivia: aardappelpuree met een gehaktbal en sû! Na het eten genoten we van de sterrenhemel bij het kampvuur, deden nog een extra laag kleding aan en gingen we naar bed.

Dinsdag 3 juni

Op de zoutvlakte was het ’s nachts ongeveer minus 10 graden Celsius, maar met enkele lagen kleding viel het alles mee. We lieten de ramen van de auto dicht en het ging goed. Om 6 uur gingen we eruit om de zonsopgang te bekijken en klommen we naar het hoogste punt van Cactuseiland, het eiland waar we sliepen en dat midden op de zoutvlakte lag. Bewoner: 1 en 2 lama’s. De zonsopgang was er één om nooit meer te vergeten: langzamerhand kwamen de stralen vanachter de berg en schenen ze zo neer op de zoutvlakte wat allemaal kleuren creëerde. Het werd snel wat aangenamer en we besloten daarom maar te gaan rijden met de groep. Op de zoutvlakte hebben we nog wat foto’s genomen en gefilmd en toen reden we de zoutvlakte weer af. Na het passeren van een kleine stad waar we nog snel even gingen tanken dachten we dat het noodlot ook bij ons zou toeslaan. Op de weg lagen plotseling grote stenen, er stonden auto’s dwars geparkeerd en een grote mensenmassa was hevig in discussie met de lokale politiebeambte. Bolivia werd al dagen geteisterd door grote rellen omdat het kiessysteem recent is aangepast. Er zat niets anders op dan wachten. Blijkbaar vonden de Bolivianen het wel mooi wat we deden; na uitleg mocht onze groep passeren door de mensenmassa en zaten we snel op een goede weg. Recent is de Dakar gereden op de zoutvlakte en dat heeft er toe geleid dat er veel investeringen zijn gedaan in de infrastructuur richting de zoutvlakte. Na een goed stuk rijden kwamen we op een steile heuvel die de wagen die met ons mee reed niet aan kon. Wij moesten daarom een rondje draaien (alles is eenrichtingsverkeer in de steden), maar kwamen er al snel achter dat we niet meer wisten waar we reden. Toen we bij een heuvel kwamen die 30% omhoog ging redde zelfs de Frontera dat niet en moesten we een andere weg zoeken. Toen we eenmaal bij hetzelfde punt aankwamen had de gestrande auto het al gered en waren we ze kwijt. Einde van de middag kwamen we aan in Sucre, een middelgrote koloniale stad met mooie witte huizen. Toen we bij de hostel arriveerden en we uit wilden stappen ging dit niet meer: de deurvergrendeling is dankzij de inbraak van een week geleden aardig ontregeld en dus moesten we over het matras klimmen, alle spullen aan de kant schuiven en de auto via de achterkant dicht doen. Als dat maar goed gaat!

Woensdag 4 juni

Rond 7 uur ontving ik een sms of we zouden willen wachten op een ander team. Dit team had een paar dagen eerder een monsterrit gemaakt van 21 uur omdat er een band lek was. Er werd op dit moment in Sucre een nieuwe band onder de Fiat gezet en rond 10 uur zou het stel weer klaar zijn om te gaan rijden. Tevreden deden we nog even de ogen dicht en rond half 10 klommen we via de achterdeur in de wagen om te gaan rijden. Het beloofde een lange dag te worden, vooral omdat de weg onverhard was. We reden lekker door, werden nog een keer aangehouden omdat we ergens draaide waar dat niet mocht en aten rond het middaguur snel een soep en een stuk kip. Toen ik moest plassen deed ik zomaar de deur weer open (!) en het probleem met de deurvergrendeling was dus ook weer voorbij. Toch wel een luxe om zo de deur te kunnen openen. Na ongeveer 100 kilometer sneden we op advies van de gids Dirk een stuk af en kwamen we op een echte zandweg waarbij we geregeld genoodzaakt waren om door stukken water te crossen. Het zand stoof zo erg dat we op sommige momenten niks meer zagen. Gelukkig gaat dit soort ondergrond wel aardig met onze wagen en het was dus lekker rijden. Tot nu toe loopt de wagen al 23.000 kilometer helemaal super dankzij Automobielbedrijf DORZO B.V. en we hebben nog weinig problemen gehad. De zon ging aan het einde van de dag snel onder en daarom moesten we nog 2 uur in het donker rijden. Grote gaten in de weg versperde ons van het intrappen van het gaspedaal en vrachtwagens waren niet bereid om hun grootlicht uit te zetten, maar gelukkig kwamen we veilig aan op de camping. In het dorp waar we sliepen woonden (waar zitten we niet?) Nederlanders die een café hadden en daar hebben we nog even een biertje gedaan voordat we naar bed gingen.

Donderdag 5 juni

Rond 6 uur reden we weg: morgen moeten we de grens over met Brazilië en volgens locals is die niet altijd over. Daarom reden we vandaag extra ver om zeker de grens morgen over te kunnen. Na het wakker maken van de nodige reisgenoten dankzij onze uitlaat reden we weg en kwam de zon op. Rond 5 uur kwamen we aan in Santiago, Bolivia. Morgen gaan we de grens over met Brazilië: NOG ÉÉN WEEK!