California, Borders en Burittos

Maandagochtend 7 april vertrokken we vroeg: we hadden die dag 650 kilometer voor de boeg. De zon kwam al vroeg op in Death Valley en al gauw begonnen we aan een stel goede beklimmingen van bergen. Weer een prachtige omgeving, overal is anders hier, maar het heeft allemaal wat moois. Tijdens het rijden over de vlakte vloog er nog een F-16 erg laag over, die zullen hier wel een beetje oefenen blijkbaar. In Bakersfield zijn we gaan kijken bij een Isuzu Truck dealer, maar die kon ons niet verder helpen en verwees ons naar de lokale Chevrolet dealer, die er volgens ons ook niet erg veel zin in had. Je moet natuurlijk ook iemand vinden die een beetje wil helpen. ’s Avonds sliepen we in Turlock, een kleine voorstad van San Francisco en gingen we eten bij een lokale pool-bar waar veel Amerikaanse jongeren in de avond gaan hangen: nog even met de hele groep op de porch gezeten bij het hotel en op de kamer twee video’s in elkaar gezet.

Dinsdagochtend 8 april reden we meteen naar de lokale Chevrolet dealer in Turlock. Een monteur genaamd Dan was hier enorm enthousiast over onze auto en was gelukkig meer dan bereid om ons te helpen. Tijdens het uitvoeren van een diagnostische test kreeg hij de melding dat er iets aan de hand was met de circulatie van de brandstof: er moest een opening schoon gemaakt worden of worden vervangen, maar dan moesten we wel weer naar de Isuzu dealer, waar er niet veel van zijn in Amerika. Volgens Dan was het niet urgent, maar moesten we er zeker even naar kijken. Zeker omdat we nog aardig wat kilometers moeten en we het graag hier in de VS willen repareren. Daarom zijn we maar doorgereden naar San Francisco. We reden in noordelijke richting om de Bay heen en zagen al gauw de Golden Gate Bridge en de skyline van de stad opkomen in de horizon. Eerst hebben we met de gehele groep verzameld op een heuvel met uitzicht over de Golden Gate Bridge. Foto’s gemaakt en met de hele groep over de brug gereden: wat een brug! De motorrijders hielden het verkeer tegen en wij zijn met z’n allen de brug over gegaan met veel getoeter en gejuich. Hierna precies hetzelfde gedaan bij Lombard Street, waar we voor het ANP foto’s gingen maken. Lombard Street is de bekende straat die heel snel met veel bochten naar beneden gaat. Het viel ons al meteen op dat San Francisco een hele chille stad is: mooie stranden, mensen hebben minder haast en het was heerlijk weer. Na Lombard Street zijn we naar Fisherman ’s Wharf gegaan: een grote haven met uitzicht over gevangenis Alcatraz en met veel vistenten en souvenirshops. Op iedere hoek stonden muzikanten bekende nummers te spelen en op de pier lagen zeeleeuwen in de zon te genieten. De sfeer hier was echt prachtig. Fietsen gehuurd, de verhuurder probeerde ons nog even uit te leggen hoe we een fiets moesten gebruiken, maar toen we vertelden dat we Nederlands waren was die gauw klaar. Richting richting de Golden Gate Bridge vertrokken en nog even gezeten op het strand, waar de lokalen aan het BBQ ‘en, sporten (wat hier volgens ons veel meer gebeurt in Californië) en zonnen waren. Na het beklimmen van de nodige heuvels kwamen we aan bij een punt onder aan de Golden Gate Bridge, waar gasten aan het surfen waren en waar we eigenlijk pas echt konden zien hoe groot de brug nou was. Er zijn continue 30 schilders bezig om deze brug te onderhouden! Hierna fietsten we het centrum in waar we meerdere malen de bekende hop on-hop off trams passeerden en waar we meerdere malen zijn afgestapt omdat de heuvels zo verschrikkelijk stijl waren. Fietsen weer ingeleverd en een rondje gaan lopen over de boulevard, waar we wat hebben gedronken en rondgekeken. Rond 5 uur zijn we vertrokken richting San Jose, waar mijn host parents uit Alabama waren. Samen even op stap geweest in hun stad (wat toch allemaal veel meer weg heeft van Europa) en daarna hebben we daar ook geslapen.

Woensdagochtend 9 april wilden we eerst bij een Honda-dealer gaan kijken om de auto te laten maken. De monteur (Nick) was erg aardig en hielp ons goed. We moesten ongeveer 2,5 uur werken terwijl hun alles nakeken en wat onderdelen schoonmaakten. Toen ze klaar waren hoefden we niks te betalen omdat ze de trip zo gaaf vonden! Unieke gasten! Hierna zijn we rond half 12, met nog 550 kilometer voor de boeg richting de Pacific Highway gegaan. Eerst langs een golfbaan gereden waar het 500 dollar kost om 9 holes te lopen, maar hij was wel erg mooi. Verder gegaan en al snel kwamen we op grote heuvels langs de Pacific. Rotsen die uit het water steken, smalle wegen die snel omhoog en –laag gaan en uitzichten waar je u tegen zegt. Ongeveer 150 kilometer hebben we gereden over de Pacific Highway. Hierna zijn we eraf gegaan omdat het al ruim over 5en was en we nog een lange weg richting LA te gaan hadden. Samen wat gegeten in een typische Amerikaanse truckersrestaurant met een enorm aardige dame die om de minuut vroeg of we nog ‘ok’ waren. Ja best mevrouw! Hierna in het donker doorgegaan richting Santa Monica waar we de komende twee dagen vertoeven. Hollywood, Here We Come!


Donderdag 10 april sliepen we eerst een beetje uit op deze rustdag. We hadden vandaag weinig met de auto of kleding te doen, vooral omdat we alle kleding al hadden gewassen bij Carol en Jimmy. Eerst werden we rond kwart over 6 gebeld door Jeroen van Inkel van Q-Music zoals iedere donderdag, daarna hebben we nog even geslapen tot half 10. Goed ontbijt gehad met een kleine groep bij het hotel en daarna zijn we gaan lopen richting Santa Monica Beach. Na een klein stukje te hebben gelopen besloten we toch maar de bus te pakken waar we 1 dollar moesten betalen aan de buschauffeur. Al gauw waren we op Santa Monica Beach: precies zoals in de films en games, het was alleen erg mistig. Overal fietsers, hardlopers en toeristen. Er hing een erg rustige sfeer en er waren mensen aan het volleyballen en zonnen. Santa Monica Beach is ongeveer 5 kilometer lang en we besloten om een fiets te huren en te rijden richting het einde van het strand. Er zijn op Santa Monica Beach speciale fietspaden die dwars over het strand gaan en waar veel te zien is: er is een hele grote skatebaan waar jongens aan het skaten waren en allemaal hippie-winkels waar ze ook wiet verkochten: Californië is een stuk meer als Europa dan de rest van Amerika. Nadat we de fietsen terug hadden gebracht besloten we een dagkaart te kopen voor de hop on-hop off bus: we wilden in één dag zoveel mogelijk bekijken. We reden van Santa Monica naar Hollywood waar we langs Beverly Hills reden. Hier hebben we een kleine tussenstop gedaan en een stuk gelopen door de typische rijke buitenwijken die hier liggen. Alles is zo bizar netjes bijgehouden hier en het gras is overal mooi. Klein stukje over het bekende Rodeo Drive gelopen waar de duurste winkels zitten en daarna gingen we door naar Hollywood Drive, waar je de echte Walk of Fame kan vinden. Hier stonden sterren als Queen en John Travolta. Daarna zijn we nog even bij wat winkels langs gegaan en in de avond hebben we pizza gegeten bij een tentje.

Vrijdag 11 april hebben we uitgeslapen en rustig aan gedaan. We hoefden die dag 185 kilometer te rijden en hadden dus niet veel voor de boeg. Eerst even afscheid genomen van Wouter, die na 3 weken weer terug ging naar Nederland en daarna zijn we vanuit LA vertrokken en zijn we eerst gaan kijken bij het Hollywood bord. Hier hebben we wat typische foto’s gemaakt om vervolgens LA te verlaten. We waren in Newport Beach uitgenodigd door een eigenaar van een kroeg om een drankje te komen doen en we werden volledig naar Amerikaanse gastvrijheid ontvangen door de kroegbaas en een gezellige Ier, die al meerdere jaren in de VS woonde en mooie verhalen wist te vertellen. Hierna zijn we onderweg naar San Diego nog even langs de Walmart geweest om wat laatste inkopen te doen voordat we Mexico de volgende dag in zouden gaan. In de avond sliepen we bij een Nederlander die al tientallen jaren in Amerika woont en die de Oranje Trophy via de social media voorbij zag komen. Hij heeft vervolgens heel de groep uitgenodigd om bij hem in en om z’n huis de nacht door te brengen in een typische Amerikaanse suburb. De beste man, Mark genaamd had zelfs een jacuzzi en hier mochten we onze laatste avond in Amerika in vertoeven.

Zaterdagochtend 12 april was de bedoeling om rond 7 uur weg te rijden om vroeg bij de grens tussen de VS en Mexico te zijn omdat dit in sommige gevallen erg lang kan duren. Uiteindelijk reden we rond kwart voor 8 met de hele groep weg en waren we erg rap de echte grens over. De grenswachters vonden het allemaal mooi en al snel ontdekte we een klein gebrek van ons: we kennen echt geen woord Spaans. Gelukkig kom je met een beetje handen- en voetenwerk al heel ver en zijn het aardige lui. Nadat we de grens over waren dachten we het gehad te hebben, maar we moesten nog een stempel halen en wat formulieren laten ondertekenen voor de wagens. Dit duurde ongeveer 3,5 uur waarbij we eerst in de ene rij en daarna in de andere rij moesten gaan staan. Gelukkig stonden we wel met heel de groep, dus we wisten ons wel te vermaken! Die avond sliepen we op een camping ongeveer 150 kilometer onder de grens.

Zondag 13 april hadden we ongeveer 400 kilometer voor de boeg. We reden rond 9 uur weg en hadden eigenlijk een vlotte dag. Wat me hier eigenlijk verbaast is alle militaire checkpoints: er is bewust gekozen voor Baja California omdat er hier weinig druggerelateerd misdaden worden gepleegd, maar toch vind je iedere 100 tot 150 kilometer een checkpoint met wat wachters en hun machinegeweren. Machtsvertoon of werkverschaffing?

Maandag 14 april besloten we vroeg weg te rijden omdat we die avond op het strand zouden slapen. We reden precies om 7 uur weg en kwamen 4 uur later aan bij een prachtig strand met een lichtblauwe zee, zeilboten en aan weerskanten grote rotsen. Het zonnetje scheen hevig, het was denk 30+ graden en al gauw arriveerde de rest van de groep ook. Die middag hebben we gezwommen, gelezen en lekker rustig aan gedaan. In de avond merkte ik wel dat de combinatie van de sterke zon met een licht, fijn briesje toch erg verraderlijk is, zowel me voeten, schouders als bovenbenen zijn aardig verbrand, maar dat loopt wel los.