Bergen, dieptes en excessen

Vrijdag 28 maart zijn we richting Memphis gereden. Hoewel het maar 350 kilometer rijden was deden we die dag toch erg lang over onze reis. We zijn onderweg even gestopt bij een Walmart, hebben naar auto’s gekeken bij een Chevrolet-dealer (de prijzen zijn hier waanzinnig in vergelijking met NL) en hebben de auto van binnen/buiten schoongemaakt. Deze dag reden we voornamelijk alleen, we deden het rustig aan en stopten onderweg bij een Civil War Memorial museum, wat uiteindelijk niet meer was dan een kamer met wat oude foto’s. Voor ons niet echt boeiend omdat we niet zo bekend zijn met deze oorlog tussen het Noorden en het Zuiden. Precies toen we Memphis inreden ging het hard regenen en na aankomst op de camping bij Graceville (oude huis van Elvis Presley) doken we snel met z’n allen onder een overkapping. Even bijgepraat, laatste motoren kwamen nog binnen en daarna zijn we met een stel gaan eten in Memphis. De tent waar we binnenkwamen was een echte Amerikaanse tent, grote grills achterin en overal tv’s. Er was die avond een speciale basketbalwedstrijd, dus het hele restaurant werd helemaal gek terwijl wij zaten te eten omdat Tennessee verloor. Ieder bestelde een steak (en wat voor één). Nadat we gegeten hebben gingen we een blues-bar binnen (één van de velen in deze straat, die vol is met barretjes en livemuziek, het was overigens de derde bar waar we binnen probeerden te komen, Bo en ik zijn nog geen 21 en ze deden hier iets moeilijker dan in Nashville). Er stond een erg goede bluesband met een lead-zanger die erg goed gitaar/trompet kon spelen en goed kon geinen met het publiek. We waren met een grote groep en het was een leuke avond!

Zaterdag 29 maart sliepen we een beetje uit: we hadden deze dag geen rit op het schema staan en besloten deze dag dus in Memphis te blijven. Sommigen gingen al vooruit, zondag hadden we een rit van 750 kilometer op het schema, maar wij besloten te blijven. Nadat we tosti’s hadden gemaakt en een douche hadden genomen vertrokken we richting Graceland, het huis van Elvis Presley. Zelf vind ik de muziek van Elvis top. Het was interessant om alles een keer gezien te hebben, het wordt wel (typisch Amerikaans) helemaal uitgemolken: overal souvenirshops! Het huis was erg mooi: Elvis heeft ongeveer 1 miljard platen verkocht en dat gaat nog steeds door, echt bizar! ’s Avonds heeft Geraldine voor het eerst spaghetti gekookt en het smaakte best. Daarna nog even gezeten, maar rond 10 uur ben ik gaan liggen.

Zondag 30 maart

Vanochtend rond half 8 vertrokken en al snel besloten we naar Hot Springs te rijden. Dit hoorden we langskomen op de radio van Collin en Peter. Zo zijn we dus op deze al lange dag (730 km) nog ongeveer 200 km omgereden. Uiteindelijk daar aangekomen, bizar trouwens, ’s ochtends grote vlaktes in Arkansas en in Hot Springs gewoon moeilijk hoge bergen. We zijn de berg opgereden in de hoop om een echte geiser te zien, maar dat mocht niet baten. Wel een mooi uitzicht gehad en beneden besloten we even te parkeren. Daar spraken een paar Amerikanen ons aan of we stroomkabels hadden, hun auto had het begeven. We hebben ze even geholpen, wat dingen uitgewisseld en zijn daarna een badhuis ingegaan. Daar hebben we in een bad van 42 graden gezeten, was best lekker, maar na een kwartier ben ik er meestal op uitgekeken. We zijn dus doorgereden en de 160 km door het platteland was erg nice. Veel boerderijen, ranches, rednecks en andere taferelen. Na de 160 km zijn we weer de Interstate opgegaan en rond 7 uur kwamen we aan op de ranch van een man die de organisatie via een forum had leren kennen. De ranch was 200 acres (!) groot en de man had samen met zijn vrouw een grote BBQ neergezet met oranje tafels, vlaggen, bestek etc. etc. Die mensen hadden zo hun best gedaan voor onze komst: geweldig! Toen we gingen slapen hebben we wat dingen buiten laten staan; het was die dag immers 26 graden en we gingen er maar niet van uit dat het zou gaan regenen. Rond 4 uur werd ik wakker van de keiharde regen en moest ik er dus uit om de spullen onder de auto te gaan leggen. Uiteindelijk waren ze in de ochtend wel weer droog door het vochtige weer.

Maandag 31 maart begon met een superweertje. We verlieten de ranch en reden die dag ongeveer 400 kilometer. Begonnen aan de wereldberoemde Route 66 met z’n befaamde Ghost Towns: compleet verlaten dorpen omdat de Interstate niet door dat dorp is getrokken. We hebben ook een bezoek gebracht aan het Route 66 Museum, waar ik een bord heb gekocht met Texas Route 66 erop. Texas is echt bizar, precies zoals in de films: overal grote pick-ups, weide vlaktes en eten. ’s Avonds sliepen we in het Big Texan Motel, wat ook een restaurant had. Hier is het mogelijk om een 72 oz. Steak (ongeveer 2 kilo) op te eten. Doe je dit binnen een uur, dan is de steak gratis. Bizar!

Dinsdag richting Santa Fe, New Mexico, ongeveer 700 kilometer. Een lange dag rijden, maar zo veel moois gezien. Via een tussenweg (niet zeker of het de echte Route 66 is) kwamen we terecht in Santa Fe. De weg die we namen was prachtig en kwam rechtstreeks uit een Western: lange wegen, grote velden en uitstekende rotsen en enorme rust. Paar keer gestopt om een paar foto’s te maken en video’s op te nemen en in de avond sliepen we in het Silver Saddle Motel, met de groep gaan eten bij een Mexicaan (ben ik niet zo van) en vroeg gaan slapen.

Woensdag hadden we een rustdag. Een groot deel van de groep ging Santa Fe in. Mark en ik zijn bij het motel gebleven om even wat items bij te werken, de auto schoon te maken en om wat spullen te halen bij de Walmart/Home Depot. Daarna zijn we samen gaan eten bij Olive Garden, waar de serveerster ons constant aansprak met ‘Dude’. Best! Weer vroeg proberen te gaan slapen, maar mij lukte dat niet. Ik sliep denk pas rond 2 uur.

Donderdagochtend 3 april rond 6 uur opgestaan om de auto klaar te maken en even te ontbijten. We moesten die dag 630 kilometer rijden richting Monument Valley: de bekende Western-scenery met al die uitstekende rotsen. Rond kwart over 7 werden we voor de tweede keer gebeld door Q-Music, waar Mark ditmaal zijn verhaal mocht doen. Jeroen van Inkel tweette daarna nog even over ons en wij zijn rond half 8 met Bo en Geraldine, Ralph en Wouter en Thijmen en Jouko vertrokken. Er hing al wat in de lucht, de wagens die we tegenkwamen zaten onder het sneeuw en niet even later reden we in Utah door de natte sneeuw, hadden we niet verwacht! Even gestopt op de Continental Divide: hier splitst het regenwater tussen de Atlantische en Pacifische Oceaan en daarna zijn we doorgereden. Langzaam verandert het landschap in puntige heuvels, grote vlaktes en lange wegen. Rond 5 uur kwamen we aan in Monument Valley: een bekende vallei met grote uitstekende rotsen (komt in veel Westerns voor): echt een verschrikkelijk gaaf gezicht. Met de eigen auto was het mogelijk om een ronde te rijden om al deze rotsen heen. Ongeveer anderhalf uur hebben we rondgelopen in dit immense park: wat een indrukken allemaal! Er renden paarden dwars over de weg en Amerikanen met hun dikke Camaro zo over de slechte weg; auto boeit ze blijkbaar niet echt. Rond 7 uur waren wij weer boven, maar tijdens de rit waren we onze groep kwijt geraakt. We kwamen bovenop de berg Frank de dokter tegen en doken snel het restaurant The View in waar we konden genieten van de zonsondergang in Monument Valley. Daarna zijn we terug gereden naar de camping. Hier hebben we met de totale groep voor het eerst een mooi kampvuur gebouwd, een whisky/biertje gepakt en mochten we tot in de laatste uurtjes het gezellig hebben.

Vrijdag reden we van Monument Valley (waar je onderaan de rots staat) naar de Grand Canyon (waar je bovenop de rots staat). De rit die dag was ongeveer 300 kilometer en met een aardig grote groep vertrokken we rond een uur of 9 van de camping. De eerste borden met Grand Canyon kwamen snel in zicht en na een paar uur namen we de eerste afslag om een klein deel aan de voorkant van de Canyon te verkennen: wat een immense diepte en dit was nog niet eens de Grand Canyon zelf. We reden door en mochten na het betalen van 25 dollar eindelijk de Grand Canyon gaan bekijken. Wat een schepsel. Hoe zoiets door de miljoenen jaren heeft kunnen ontstaan, echt bizar. Samen met Mark ben ik een rots op geklommen om het uitzicht is goed te gaan bekijken: foto’s genomen, video’s opgenomen en genoten van het unieke uitzicht. De VS worden steeds mooier, wat een land qua natuur!

Vroeg op zaterdagmorgen opgestaan: die dag gingen we naar Las VEGAS! Altijd al heen gewild, in iedere film gezien. Eerst reden we langs de Hoover Dam, een grote dam die in de jaren ’30 is gebouwd en een groot deel van Nevada van stroom voorziet. Eerst nog een security check waar we even uit werden gehaald omdat de bewakers benieuwd waren wat al die oranje wagens nou precies gingen doen. De Hoover Dam was eigenlijk snel gezien omdat we allen uitkeken naar Vegas. Snel doorgereden naar Vegas en de eerste lichten verschenen op de horizon. We zouden slapen in het Luxor, een groot casino in Egyptische stijl. Eerst reden we een klein stuk over de Strip, waar een lokale bewoner ons adviseerde om niet te gaan gokken, maar om een hoer te nemen.. Daarna zijn we naar het hotel gaan rijden om daar te settelen, maar voordat we de lobby vonden waren we überhaupt alweer even verder. Naar boven gegaan en de koffers uitgepakt en daarna zijn we even gaan zitten in een restaurant waar ik, tot mijn eigen verbazing toch echt een biertje kreeg van de serveerster (ondanks dat ik nog 20 ben). Bo en Geraldine hadden ons al verteld over twee Canadezen die zij in Vegas zouden ontmoeten en daar zijn we bij aangeschoven; wat een gezellige en hartelijke mensen! Heel de avond zijn we met z’n 6en op pad geweest, door het Venitian, Caesars Palace (waar we toch even gevraagd hebben of Caesar daar echt woonde) en alle andere grote casino’s. Niet normaal al die grote gebouwen, gekke mensen en gokgekte. Rond half 3 gaan slapen, maar Vegas is volgens mij nog even doorgegaan.

Zondag zijn we rond 10 uur uit bed gekomen en zijn we de spullen weer in de auto gaan leggen. In het New York, New York casino zijn we nog even in de achtbaan geweest en daarna zijn ook nog een bezoek gaan brengen aan de bekende Pawn-shop van Pawn Stars op Veronica. Tijdens het rijden begon de auto een beetje te stotteren en begon het lichtje van de motor te branden. Op de parkeerplaats van de Pawn-shop hebben we het technische team gebeld en die constateerde al vrij snel dat waarschijnlijk één van de zes bobines stuk is. Gelukkig reden we die dag maar 186 kilometer richting Furnace Creek (Death Valley) en zouden we de volgende dag een garage op gaan zoeken om de auto uit te laten lezen. Rijden dus maar, alles is gelukkig goed gegaan, de scenery van Furnace Creek is ook arg mooi: woestijnen, bergen, grote, dorre vlaktes, en een heerlijke temperatuur. We gaan zien hoe het afloopt met de auto, we houden jullie op de hoogte! Groeten uit Californië.